بسم الله الرحمن الرحیم 

این آیه یک مطلب کلی و عمومی را بیان می فرماید و آن ناسپاسی بیشتر انسان ها در برابر عنایات الهی است. اگر خداوند رحمتی را_که انسان لیاقت آن را هم ندارد_پس از سختی ها مشکلات به او بچشاند،او به جای شکر و سپاس،در آیات الهی نیرنگ می کند.در آیات پیش،به نمونه بارزی از این مکر و نیرنگ اشاره شده و آن مکر مشرکان نسبت به آیات قرآن است؛آنها در برابر این نعمت گفتند:«قرآنی غیر از این بیاور یا آن را تبدیل کن.»(یونس_15)؛یا گفتند:«چرا معجزه ای از پروردگارش بر او نازل نمی شود؟»(یونس_20)و با این سخن این مطلب را رساندند که قرآن معجزه نیست و بدین ترتیب،نسبت یه آیات الهی مکر و نیرنگ به خرج دادند.(المیزان،ج10،ص33)آنان به هر نحوی در برابر آیات خدا و ظهور بلا و نعمت ها ،به توجیهات ناروا و راه های فرار می اندیشند.مثلا بلاها و مشکلات را نشانه غضب بت ها،و نعمت و آرامش را دلیل بر شفقت و محبت آنان می گرفتند یا همه را معلول مشتی تصادف بر می شمردند.مکر الهی ظاهرا اشاره به همان مجازات های خداست که بعضاً در نهایت پنهانی و بدون هیچ مقدمه ای و با سرعت هرچه تمام تر تحقق می پذیرد. حتی گاهی خدا مجرمان را با دست خودشان مجازات می کند.بدیهی است آن کس که از همه قادرتر است و بر دفع موانع و اسباب تواناتر،نقشه های او نیز سریع تر است. به تعبیر دیگر،هر زمان که اراده کند که کسی را مجازات کند،تحقق می یابد؛در حالی که دیگران چنین نیستند.(نمونه،ج8،ص257)