بسم الله الرحمن الرحیم
(یا أَیُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَساکِنَکُمْ لایَحْطِمَنَّکُمْ سُلَیْمانُ وَجُنُودُهُ وَهُمْ لایَشْعُرُونَ)«نمل (27) آیه 18»
(مورچگان، به لانه های خود پناه ببرید تا سلیمان و سپاهیان او شماها را نابود نکنند آنان متوجه نیستند)
ندای مورچه یک ندایی حقیقی و واقعی بود و هرگز نمی توان آن را به معنای مجازی و زبان حال حمل کرد به گواه این که طبق نقل قرآن، از شنیدن سخن او تبسمی بر لبان سلیمان نقش بست و از خداوند خواست که به او توفیق دهد در برابر نعمت هایی که بر او و والدین او ارزانی داشته است سپاسگزاری کند، چنان که می فرماید:«فَتَبَسَّمَ ضاحِکاً مِنْ قَوْلِها وَقِالَ رَبِّ أوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنَعَمْتَ عَلَىَّ وَعَلی والِدَىَّ...»(نمل (27) آیه 19)
«سلیمان از شنیدن ندای مورچه در شگفت ماند و (به سبب نعمت فهم گفتار حیوانات) از خدا خواست که به او توفیق دهد نعمتی را که بر او و والدینش ارزانی داشته، شکرگزارد»
